مؤسسه «Institut du Québec» پیشنهاد داد تا برای کاهش وابستگی به مهاجران موقت، سقف پذیرش اقامت دائم در کبک موقتاً به ۹۰ هزار نفر در سال افزایش یابد. این پیشنهاد می‌تواند نیازهای بازار کار را بهتر پاسخ دهد، فشار بر خدمات عمومی را کاهش دهد و فرآیند ادغام مهاجران در جامعه را تسهیل کند. دولت کبک اما هنوز سقف پذیرش سالانه اقامت دائم را از ۴۵ هزار نفر فراتر نبرده است. این تفاوت دیدگاه نشان‌دهنده شکاف میان سیاست‌گذاری و نیازهای واقعی استان است. در این شرایط، توجه به راهکارهای جایگزین ضروری به نظر می‌رسد.
استان کبک با حضور حدود ۶۰۰ هزار مهاجر موقت، با چالش‌های جدی در حوزه جمعیت و اقتصاد روبه‌روست. این وضعیت، فشار قابل‌توجهی بر خدمات عمومی، بازار مسکن و زیرساخت‌ها وارد کرده است. افزایش اقامت‌های دائم می‌تواند با کاستن از جمعیت موقت، پایداری بیشتری ایجاد کند. به همین دلیل، پیشنهاد IQ فرصتی برای بازنگری در سیاست‌های مهاجرتی محسوب می‌شود. در این گزارش، پیامدهای این رویکرد و دلایل منطقی آن بررسی شد.
مؤسسه IQ در گزارش خود هشدار می‌دهد که اتکای بیش‌ازحد به اقامت‌های موقت ممکن است به تبعات بلندمدتی در اقتصاد منجر شود. مهاجران موقت به‌دلیل عدم اطمینان از آینده خود، اغلب به‌صورت موقتی و غیرکارآمد در بازار کار حضور دارند. در مقابل، مهاجران دارای اقامت دائم تمایل بیشتری به یادگیری زبان فرانسوی، مشارکت اجتماعی و اقتصادی دارند. این موضوع می‌تواند فرآیند ادغام را تسهیل کرده و از ظرفیت‌های انسانی به‌شکل مؤثرتری بهره ببرد. لذا اقامت دائم، سرمایه‌گذاری بلندمدت برای استان است.
پیشنهاد مؤسسه IQ: افزایش موقت اقامت دائم به ۹۰ هزار نفر در سال
پیشنهاد اصلی مؤسسه IQ، افزایش موقت اقامت دائم به ۹۰ هزار نفر در سال است. این افزایش عمدتاً شامل مهاجران موقتی با مهارت بالا و فارغ‌التحصیلان بین‌المللی خواهد بود که در کبک تحصیل و کار کرده‌اند. این گروه‌ها هم‌اکنون در اقتصاد نقش دارند و با دریافت اقامت دائم، تعهد بلندمدت‌تری نسبت به جامعه خواهند داشت. برنامه مذکور همچنین مسیر بازگشت تدریجی به سطح ۶۰ هزار نفر در سال را پس از تحقق اهداف اجتماعی در نظر دارد. این استراتژی، پاسخی منعطف و واقع‌گرایانه به شرایط فعلی است.
با وجود تمرکز بر اقامت دائم، نقش مهاجران موقت در اقتصاد استان نادیده گرفته نشد. این گروه‌ها به‌ویژه در بخش‌هایی چون سلامت، کشاورزی و فناوری، کمبود نیروی کار را جبران می‌کنند. اما نبود مسیر مشخص برای اقامت دائم آن‌ها، باعث ایجاد فشارهای ساختاری و اجتماعی می‌شود. تمرکز صرف بر اقامت موقت، بهره‌وری را کاهش داده و باعث عدم ثبات در نیروی کار می‌گردد. بنابراین، یافتن تعادلی منطقی میان دو نوع اقامت، کلید مدیریت پایدار مهاجرت است.
در مجموع، کبک در آستانه تصمیمی مهم برای آینده مهاجرتی خود قرار دارد. افزایش موقت اقامت دائم می‌تواند الگویی برای اصلاح سیاست‌های مهاجرتی در سراسر کانادا شود. اگر این رویکرد با برنامه‌ریزی دقیق و حمایت عمومی همراه باشد، فرصت ایجاد جامعه‌ای فراگیرتر و اقتصاد مقاوم‌تر فراهم می‌شود. اولویت دادن به نیروی کار ماهر و دانشجویان بین‌المللی، به حفظ استعدادها و کاهش فشارهای فعلی کمک خواهد کرد. این تصمیم می‌تواند کبک را به الگویی برای مهاجرت پایدار بدل کند.